Një ditë para ndeshjes, kryeministri i asaj kohe Fatos Nano iu dha “besën” se në rast fitoreje, premiumi do ishte 500 mijë dollarë dhe kështu ndodhi.
Për ta vërtetuar këtë episod ka folur ish-mbrojtësi Rezart Dabulla: “500 mijë dollarëshi është i vërtetë, sepse unë kam qenë pjesë e Kombëtares në atë periudhë. Në ndeshjen ndaj Greqisë kam qenë në stol. Shuma u nda në mënyrë të barabartë. Nuk u bë diferenca se kush luajti dhe kush jo.
Të gjithë lojtarët që ishin pjesë e Kombëtares, edhe ata në stol apo të tjerët në tribunë kanë marrë një shumë të njëjtë. Kemi marrë të gjithë nga 18 mijë dollarë për person. Mos të harrojmë, dollari i asaj kohe nuk kishte vlerën e tanishme”.
Më 4 shtator të vitit 2004, në Tiranë do të zbarkonte ekipi kampion i Europës, Greqia.
“Helenët” pas një super suksesi historik duke fituar për herë të parë kampionatin Europianin ndaj Portugalisë, do të zhvillonin në “Qemal Stafa” ndeshjen e tyre të parë zyrtare për kualifikueset e kampionatit Botëror 2006, kundër kuqezinjve.
Në atë vit kryeministër i Shqipërisë ishte Fatos Nano, i cili e ndoqi nga tribuna VIP e “Qemal Stafës” e këtë përballje dhe pas ndeshjes i dha një premio të madhe të gjithë skuadrës.
Një fitore dhe një emocion i jashtëzakonshëm, i cili nuk do të harrohet asnjëherë, i vulosur nga dy golat fantastik të Edvin Muratit dhe Adrian Aliajt.
Plot 500 mijë dollarë ishte shifra qe ish-kryeministri Nano akordoi si shpërblim për atë fitore ekipin kombëtar.
Bonusi më i madh i dhënë ndonjëherë në vendin tonë mbi futbollistët e kombëtares.
Nano dhe futbolli, një dashuri me premtime burrash; kur ish-Kryeministri
Sot Fatos Nano u nda nga jeta në moshën 73-vjeçare, një figurë politike që edhe sportin e ndihmonte duke mbajtur fjalën dhe premtimin e tij.
Nano vuante nga një sëmundje e rëndë dhe prej disa ditësh ishte i shtruar në spital, për të marrë mjekimin e nevojshëm.
Fatos Nano ishte themeluesi dhe kreu i parë i Partisë Socialiste të Shqipërisë.
Ai ishte njeriu që bëri të mundur transformimin e ish Partisë së Punës që vinte nga trashëgimia komuniste, në një forcë që i rezistoi pluralizmit politik, si një aktore me peshë në skenën shqiptare.
Nano ka qenë kryetar i Partisë Socialiste nga 12 qershori i vitit 1991 e deri në vitin 2005, kohë kur u shkëput nga politika. Një përpjekje e tij e mëvonshme për postin e kreut të shtetit, nuk u mbështet nga Partia socialiste, drejtimin e së cilës e kishte marrë Edi Rama. Gjatë viteve të angazhimit në politikë, që nga viti 1991, ai shërbeu 4 herë si kryeministër i vendit.
Në dhjetor 1990 u emërua sekretar i Përgjithshëm i Këshillit të Ministrave, e një muaj më vonë zv.kryeministër në qeverinë e Adil Çarçanit. Në fund të shkurtit 1991, Ramiz Alia i besoi Nanos postin e kryeministrit, me një mandat të përcaktuar: përgatitjen e tranzicionit të vendit drejt demokracisë liberale dhe ekonomisë së tregut.
Pas zgjedhjeve të 31 marsit 1991, Nano u mandatua kryeministër, detyrë të cilën e mbajti për disa javë, kur dha dorëheqjen për shkak të grevave që kishin nisur në gjithë vendin.
Meritë e padiskutueshme e Nanos në atë periudhë ishte transformimi i PS-së nga një parti e trashëguar nga regjimi komunist në një parti social-demokrate me orientim perëndimor.
Ardhja e demokratëve në pushtet në vitin 1992, solli një periudhë të vështirë për Fatos Nanon.
Më 30 korrik 1993, Nano u arrestua në zyrën e Prokurorit dhe u akuzua për “shpërdorim detyre dhe falsifikim të dokumenteve zyrtare në lidhje me ndihmën italiane” dhe 9 muaj më vonë u dënua me 12 vite burg.
Megjithatë trazirat e vitit 1997 sollën lirimin e tij nga burgu dhe rikthimin aty ku të gjithë socialistët e donin, në krye të PS-së. Tre muaj pasi kishte dalë nga burgu ai udhëhoqi socialistët drejt rikthimit në pushtet, të cilin socialistët e mbajtën për 8 vite, por Fatos Nano pati sërish ulje-ngritjet e tij politike.
Meritë e Nanos, e pranuar edhe nga kritikët, ishte rikthimi i normalitetit në vendin e shkatërruar ekonomikisht si pasojë e firmave piramidale.
E megjithatë postin e kryeministrit e mbajti për një vit, kur vendosi të jepte dorëheqjen në 28 shtator 1998, pak më shumë se dy javë pas vrasjes së Azem Hajdarit.
U largua nga Qeveria, por vijoi të mbante kontrollin e partisë, pavarësisht dallgëve që shoqëruan socialistët në 8 vite.
U rikthye edhe njëherë tjetër kryeministër në 31 korrik 2002 deri në humbjen e zgjedhjeve në qershor 2005, kur u detyrua t’i linte pushtetin kundërshtarit të tij që e kishte burgosur, Sali Berisha.
Prej atij viti ditët i jetonte mes Vjenës ku qëndronte me familjen dhe Tiranës ku vinte sa herë diskutohej se kush do të ishte Presidenti i ri i vendit.
Dëshira e tij për t’u bërë kreu i shtetit nuk iu plotësua as në vitin 2007 kur vendin ia mori Bamir Topi dhe as në vitin 2012 kur Berisha megjithëse e afroi, në fund zgjodhi të ndjerin Bujar Nishani.