‘Ai më ndaloi kur isha me makine dhe aty me…’ Tr*dhton burrin me nje polic, ajo qe ben me pas do ju sh*kojë

E di që do më gjykoni. Ndoshta edhe më urreni. Dhe ndoshta e meritoj. Por unë nuk po kërkoj falje. Po kërkoj të çlirohem nga një histori që më ndjek në mendje çdo natë. Sepse ndonjëherë, edhe kur ke një jetë “të rregullt”, shpirtit i mungon diçka… dhe kur ajo vjen, nuk troket, thyen derën.

Kam qenë e martuar me Albanin për gati 9 vjet. Njeri i mirë, i sjellshëm, baba i përkushtuar për djalin tonë të vetëm. Nuk mund të thoja asgjë të keqe për të. Ishte një burrë “i mirë”. Dhe ndoshta pikërisht aty ishte problemi.

Ai ishte aq i mirë, aq korrekt, aq linear… sa ndihesha si një send i vendosur në raftin e saktë të një jetese perfekte. Por e vërteta është se ndihesha e padukshme. Nuk më shikonte më si femër, më shikonte si nënë, si grua e shtëpisë, si pjesë e mobilimit emocional të përditshmërisë.

Ai quhej Dritan, ishte efektiv i policisë në komisariatin e zonës sonë. U njohëm rastësisht, kur më ndaloi makinën për një kontroll të zakonshëm. Ishte i gjatë, me sy të ftohtë dhe një zë që nuk priste përgjigje.

Ironikisht, nuk më pëlqeu fare në fillim. Por më mbeti në mendje. Dhe një javë më vonë, e pashë sërish… jashtë një kafeneje. Më njohu. Më buzëqeshi. “Të ndalova kot atë ditë… doja të të shihja.”

Nuk është justifikim, por në ato fjalë, kishte më shumë vëmendje sesa kisha ndjerë për muaj me radhë. Fillimisht ishte bisedë. Pastaj takim. Pastaj u bë… më shumë. Takoheshim në orët e paradites, kur burri ishte në punë dhe djali në shkollë. Ishte si një stuhi që nuk doje të tërhiqeshe prej saj – dhe unë s’e bëra.

Ai nuk më fliste për ndjenja. As unë për ndarje. Por në heshtjen mes nesh kishte një liri që nuk e kisha njohur kurrë. Më ndjente grua, më shihte siç doja të shihe.

Një ditë, pas një prej atyre takimeve, më tha:
“Ti nuk je për atë jetë të ftohtë. Por nuk je as për mua. Jemi flakë që digjemi vetëm në errësirë.”

Ishte hera e fundit që u pamë. Ai u transferua në një tjetër qytet. Nuk e kam takuar më.

Albani nuk e mori kurrë vesh. Apo ndoshta e ndjeu dhe heshti. Por pas asaj aventure, nuk isha më e njëjta. E kuptova që martesa ime nuk ishte më dashuri, por zakon.

Sot jetoj në të njëjtin ritëm, në të njëjtën shtëpi, me të njëjtin burrë. Por sytë e mi nuk janë më të njëjtët. Kam parë diçka tjetër, e nuk mund të bëhem më verbërisht e bindur si dikur.