Florjan Haçkaj, emri i të cilit u lakua gjerësisht kohëve të fundit si kandidati i mundshëm që do të garonte për Bashkinë e Tiranës, ka rrëfyer së fundmi një nga plagët e thella të familjes së tij, e cila lidhet me vilën në Tiranë të stërgjyshit, Eqerem Zeqja dhe u konfiskua nga regjimi komunist gjatë viteve 1948.
Përmes një postimi në “Facebook”, ai shkruan se pas dëbimit me forcë të familjes së tij nga shtëpia dhe dërgimit në internim, aty u vendos familja Nano, ku më pas, në vitin 1952 lindi edhe Fatos Nano.
Sipas Haçkajt, përpjekjet për të rikthyer pronën pas viteve ’90 janë shoqëruar me vështirësi, kërcënime dhe arrogancë.
“Më dhemb shpirti kur shoh sot njerëz që shprehin keqardhje për Nano, madje edhe prej atyre që e quajnë veten opozitarë”, shkruan Haçkaj më tej, duke kritikuar ata që sot, sipas tij shprehin solidaritet për Fatos Nanon, i cili prej ditësh është duke luftuar me vdekjen në shtratin e një spitali privat në Tiranë.
Rastin e familjes së tij, ai e sheh si një nga shumë ngjarjet të cilat nuk janë trajtuar me drejtësinë që u takon, ndërsa thekson se në realitet bijtë dhe pasardhësit e atyre strukturave të kohës komuniste vazhdojnë të mbajnë poste të rëndësishme në politikë dhe administratë.
“Kam vetëm një keqardhje: që ai dhe të tjerë si ai nuk morën kurrë dënimin që merituan për të kaluarën komuniste dhe për zbutjen e tranzicionit që ruajti strukturat e vjetra nën petkun e demokracisë. Sot, bijtë e tyre vazhdojnë të na drejtojnë, ndërsa në tetor kujtohet sërish diktatori Hoxha si “figurë historike”. Një popull që harron historinë e tij, është i destinuar ta përjetojë përsëri atë”, e përmbyll Haçkaj reagimin e tij.
Postimi i plotë:
Keqardhje per Fatos Nanon !
Kjo në foto, është shtëpia e stërgjyshit tim, Eqerem Zeqja ne Tiranë! Një vile e mrekullueshme e ndërtuar me djersë e me shumë punë, të cilen e pushtuan të babziturit komunistë në vitin 1948 !! Në atë ditë të urryer, gjyshja ime e ndjerë u kthye në shtëpi dhe gjeti disa placka e pak mobilje të ngarkuara në një kamion, bashkë me familjarët e saj, të cilët u DEBUAN pas torturave pa fund ndaj stërgjyshit tonë!!
Në vitin 1951, aty u vendos familja Nano, dhe aty lindi Fatos Nano në vitin 1952. Deri nga fundi i viteve ‘90, ajo shtëpi mbeti në duart e tyre. Kur përpiqeshim ta rimerrnim pronën pas rënies së komunizmit, përballeshim me kërcënime me jetë, arrogancë dhe një tallje të hidhur: “Falënderoni që po ju lejojmë të hyni në shtëpinë tonë!”
Kjo është trashëgimia e komunizmit: grabitje, dhunë, internime dhe padrejtësi që vazhdojnë të rëndojnë ndër breza. Më dhemb shpirti kur shoh sot njerëz që shprehin keqardhje për Nano, madje edhe prej atyre që e quajnë veten opozitarë.
Kam vetëm një keqardhje: që ai dhe të tjerë si ai nuk morën kurrë dënimin që merituan për të kaluarën komuniste dhe për zbutjen e tranzicionit që ruajti strukturat e vjetra nën petkun e demokracisë. Sot, bijtë e tyre vazhdojnë të na drejtojnë, ndërsa në tetor kujtohet sërish diktatori Hoxha si “figurë historike”.
Një popull që harron historinë e tij, është i destinuar ta përjetojë përsëri atë!