Nesër në 31 korrik, është afati i fundit për bizneset, të cilat duhet të lirojnë vullnetarisht hapësirat pranë akseve kombëtare. Qeveria u kujton këtë afat të gjitha subjekteve private, të cilat e kanë mërrë një paralajmërim nga IKMT-ja për të çliruar hapësirat e shkelura të sigurisë rrugore.
Pas këtij afati, në 1 gusht, do të nisin penalizimet, të cilat sikur rikthekson Kryeministri Edi Rama, do të nisin nga ata që refuzojë të zhvendosen.
“31 Korriku afati i fundit për lirimin vullnetarisht të hapësira nga subjektet e vendosura pranë akseve kombëtare të cilat janë kthyer në rrezik për sigurinë rrugore. Penalizime për të gjithë ata që refuzojnë të zhvendosen”, shprehet Rama.
TIRANA- Kryeministri Edi Rama ka dhënë një intervistë për Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publikuar në median gjermane “Die Zeit” ku është pyetur edhe për fëmijërinë në vitet e komunizmit. Rama është shprehur se fëmijët në atë kohë nuk kishin shumë gjëra, por jashtë ishin të lirë dhe mjaft të lumtur.
Ai ka shtuar se bënin topa futbolli nga copa gome, luanin me gurë dhe copa druri, ose uleshin në anë të rrugës dhe shpiknin lojëra me hamendje. Rama është pyetur nëse kishte frikë shpesh në atë kohë. Për këtë kryeministri thotë se fjala “frikë” është e gabuar.
Rama shton se frika është një reagim ndaj një ngjarjeje dhe se ngjarjet ishin shumë të rralla atëherë. Ai thotë se ishte një shoqëri me përgjigje të gatshme e dominuar nga vetëdija e të jetuarit brenda kufijve të ngushtë që nuk mund t’i kalonin, sepse atëherë do të ndodhte diçka e keqe.
“Nuk duhet ta bësh këtë, nuk duhet ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jetonim në dy botë paralele njëherësh: Kishte gjëra që mund t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezikshme. Gjëra të tjera mund të shpreheshin vetëm në publik sepse ishin qesharake propagandë”, thotë Rama në intervistë.
Pjesë nga intervista nga Stephan Lebert dhe Stefan Willeke publikuar në “Die Zeit”:
Si ishte fëmijëria dhe rinia jote në Shqipëri, në këtë vend të varfër, të izoluar rreptësisht, popullsia e të cilit ishte e shtypur nga diktatori Enver Hoxha dhe që quhej Koreja e Veriut e Evropës?
Ne fëmijët nuk kishim shumë, por jashtë ishim të lirë dhe mjaft të lumtur. Ne bënim topa futbolli nga copa gome. Luanim me gurë të vjetër dhe copa druri. Ose uleshim në anë të rrugës dhe ne shpikëm lojëra me hamendje: Cili numër do të ishte në targën e autobusit ose kamionit tjetër që kalonte? Duhej të ishe i duruar; rrugët ishin bosh. Vështirë se kishte makina; automjetet private ishin të ndaluara.
A kishe shpesh frikë atëherë?
Frika është fjala e gabuar. Frika është një reagim ndaj një ngjarjeje. Dhe ngjarjet ishin shumë të rralla atëherë. Ishte një shoqëri me përgjigje të gatshme. Ne ishim të dominuar nga vetëdija e të jetuarit brenda kufijve të ngushtë që nuk mund t’i kalonim, sepse atëherë do të ndodhte diçka e keqe. Nuk duhet ta bësh këtë, nuk duhet ta thuash atë në asnjë rrethanë. Shmangni ata njerëz. Ne jetonim në dy botë paralele njëherësh: Kishte gjëra që mund t’i thoshe vetëm në shtëpi sepse ishin të rrezikshme. Gjëra të tjera mund të shpreheshin vetëm në publik sepse ishin qesharake propagandë.