Nga listat e reja të deputetëve deri tek emërimet në kabinet, mandati i katërt i Ramës reflektim i kòntròllit tòtal mbi partitë dhe pùshtètin e tij personal…
Qarqet mediatíke pranë qèvèrisë po tèntojnë të përcjellin idenë se mandati i katërt i Edi Ramës nuk është për sòcíalistët, por për Europën. Sipas kësáj teze, qèvèrisja dùhèt të bèhèt me teknokratë dhe figura të pavárura, përfshirë edhe elemente nga opozíta, dùke kríjuar iluzíonin e një hapjeje politíke. Në realitet, kjo është vetëm një mbùlesë për konsolidimin e pùshtètit personal. Që nga 2013-a, Rama ka çmontuar hierarkinë e Partisë Socialiste, dùke lárguar, denigrùar ose izoluar emra të njohur, nga gardistët e vjetër si Fatos Nano, Pandèli Majko e Ilir Meta, tek ministrat e shquar të mandatit të parë dhe të dytë.
Ideja e kësáj teze që dùket qartë e hartuar në “kuzhinën e madhe” të propagandës së Edi Ramës, është që tashmë në herën e katërt, qèvèrisja dùhèt të bèhèt jo me detashmentin politík të Partisë Socialiste, por me të “pavárur”, “teknokratë” apo edhe nga peshkimet që mùnd të bèhen nga “ambiciozèt” e opozítës.
Gjasat janë që po synohèt të kríjohèt në opinion, ideja e një hapjeje, e një tèntative për pajtim politík nga Edi Rama, i cili e ka márrë mandatin e tij qèvèrisës, si krýetar i Partisë Socialiste, përkatësisht nga 90% i elektoratit të përhershëm të së majtës në vend.
Sado që po mùndohen të injektojnë nga lárt një lèndë PR që të përgatitet opinioni, áktet dhe ngjárjet që kanë ndòdhùr prèj 2013-s, trègòjnë se víktimat më të mëdhá të qèvèrisjes së Edi Ramës kanë qenë vetë sòcíalistët. Me të cilët, krýetari i tyre luan përmes një sadizmi të pashoq, me fríkën e ríkthimit të Sali Berishës dhe “invazíonin e barbarëve” që medemek do nisín edhe njëherë avazet e tyre të zhurmshme.
Qeverisjet e Edi Ramës nuk kanë qenë asnjëherë një mandat politík real që të pasqyrojë votën dhe kontributin e figurave të PS-së.
Që nga lárt deri te baza poshtë, kreu i sòcíalistëve ka çmontuar vit pas viti tërë hierarkinë e organizatës më të fùqíshme politíke në vend, dùke e zèvendësuar me personazhèt të lídhùr ngushtësisht me pùshtètin dhe aferat e tij.
Mjafton të shohim me detaje kurbèn politíke që nga viti 2013. Personazhèt më popùllore në Partinë Socialiste sot janë jashtë sáj, ose të dërguar prapa hekurave, ose të denigrùar e më pas të lárguar.
Lista është shumë e gjatë dhe nis me emrat e gardës së vjetër që i përkasín epokës së qèvèrisjeve të Fatos Nanos, Pandèli Majkos e Ilir Metës. E gjíthë kjo pjesë e themeluesve, u síkteris më herët jo vetëm nga postet e lárta, por edhe nga përfaqësimi politík i forumeve partiake, apo edhe nga zíjafetet protokolláre.
Që nga Fatos Nano, Arta Dade, Arben Malaj, Namík Dokle, Servet Pëllumbi etj etj, u lárguan që prèj kohës së opozítës.
Ndërkaq, epokën e qèvèrisjes së tij të gjatë, Edi Rama, e nisi dùke shkelur mbi kufomat politíke të shòkëve dhe njerëzve të tij të afërt që solli në drejtim, dùke fituar zgjèdhjet e 2013. Duke nisur me Saimir Tahirin, deputetin energjík, ministrin e Brèndshëm të mandatit të parë dhe kreun popùllor të PS-së së Tiranës. E hòdhi si ‘mish të kuq’ për “tigrat” e xhunglës politíke shqíptare, që e shqýen me naivitetin se po mprèhnin dhëmbët për Edi Ramën.
I cili sa e ndjente se kamarja e stèrmadhe e mishngrënësve ishte bosh, këlltup i bènte gati nga një kùrban të freskët të hajatit të tij politík. Madje, për këtë u bë i famshëm sa u hap fjala se ka një listë të gjatë, si listat e Stalinit me një radhë të párácáktuar eleminimi.
Pas Tahirit, personazhi tjetër i rèndësishëm i PS-së, ishte ministri i Jashtëm i mandatit të parë dhe gjysmës së mandatit të dytë, Ditmir Bushati. Një politíkan që erdhi në ngjítje gjatë detyrës së tij, dùke kríjuar márrëdhënie dhe reputacion ndërkombëtar në kanceláritë perèndimore.
Gjë që e bènte natyrshëm një figurë logjíkisht të imágjínueshme për të ardhmen e gjèneratave drejtuese në Partinë Socialiste.
Suksesi i Bushatit i errësoi sytë Edi Ramës dhe e degdisi si pa gjë të kèq, dùke e lárguar dalëngádalë nga të gjítha fùnksíonet politíke në qèvèri dhe PS.
Duke e kthýer diplomacinë shqíptare në një vend rezervë që drejtohèt me komandim nga bedèlët, të cilët nuk dùhèt ta imágjínojnë se janë ministra.
Puna e ministrave pas Ditmir Bushatit matet me herët që ata e përmendin “të madhin” në tákimet me ndërkombëtarë, dùke nënvízuar se çdo ide vjen nga Ai, që ka nisur të pùnojë edhe me AI (inteligjèncë artificiale).
Pas Bushatit, víktima e radhës ishte Damian Gjíknuri, superministri i mandatit të parë dhe udhëhèqësi politík i disa fitoreve në qarqe të ndrýshme. I cili dòli deputet në zgjèdhjet e fùndít, vetëm në sáj kárizmës së tij politíke. Dhe me dinakëri po pèrdor qëndrimin në hije për të mòs e zènè vështrimi i të gjatit, për ta bërë kùrbanin e radhës.
Pas Gjíknurit, i cili ishte numri dy i partisë, fatin e tij e pèsoi pasardhësi, Taùlant Balla. I cili ka mbètur një ministër pa portofol, me veshët ‘pipëz’ nga fríka e shushurimave të Edit, i cili përmes veglave qorre të tij i permend minutë për minutë SPAK-n.
Kurbani më eminent natyrisht që është Erion Veliaj, krýebáshkíaku me tre mandate i Tiranës dhe udhëhèqës politík i qarkut. Mbi të cilin “Zeusi” me syze të kuqe po pèrdor metodat më të fríkshme të Gestapos, KGB-së dhe Sigurimit të Enver Hoxhës, për ta thýer e copëtuar deri sa ta shkátërrojë.
Gjatë këtyre viteve, Rama ka bërë síkur kthen ndonjë “sòcíalist të vjetër”, por që i mbán ca ditë e më pas i degdis prapë. Dëshmi e kësáj sjellje janë Musa Ulqíni e Lavdrim Krashi, të cilët gjatë mandateve respektive ruajtën popùlláritetin dhe integritetin e tyre, dùke mòs i dhënë material shefit që t’i hèdhë si mish për egërsirat. Píkërisht, ndershmëria dhe mungesa e ceneve konsiderohèt nga Padishahu si e padobishme, ndáj i lárgoi pa párálájmërim, dùke ua bërë të ditur që të mòs afrohen ndonjëherë te mëhálla e partisë.
Fatin e sòcíalistëve VIP e kanë pasur edhe shumë të tjerë që kanë qarkùlluar në strukturat politíke dhe ato qèvèrisëse në bazè. Ngjarja e Vlorës, Durrësit, Fierit, Tiranës etj, ku i hòdhën nga dritarja sòcíalistët e báshkíve, është dèshmia autèntíke e asáj që po thonë sot se “mandati nuk është për sòcíalistët”.
Pasi ai është për Edi Ramën, familjen e tij, tarafin e tij, oligarkët dhe gjíthashtu për grupin e besníkëve të ngushtë që kalojnë në orgazèm kur e përmendin. Si deputetet e reja që mbùshën listën e PS-së në zgjèdhjet e 11 majit. Të cilat nuk do të reshtin më tej së sprovuari për të folur për “mendjen e pazákontë që ka krýetari”, me shpresën se do t’i bëjë zèvëndësministre. Apo ndonjë krýetar báshkíe, pasi kanë folur e janë sharë për vite për mbròjtjen e Ramës në emisionet televízíve. Meqë ra fjala: Po Pandi(Majko), ç’ka që nuk dèl nga shtëpia që nga 11 maji?!/Pamfleti
