Pse Enver Hoxha e izoi Shqipërinë? Rrëfimi i rrallë i mjekut francez të diktatorit
Shqipëria përjetoi një ndër diktaturat më të ashpra të shekullit XX, nën udhëheqjen e Enver Hoxhës. Regjimi i tij i hekurt zgjati afro 41 vite, duke e mbajtur vendin në izolim total nga pjesa tjetër e botës. Kjo izolim vazhdoi edhe për të paktën gjashtë vite pas vdekjes së tij, më 11 prill 1985.
Por pse e izoloi Enver Hoxha Shqipërinë?
Një intervistë e rrallë e mjekut francez Paul Milliez, i cili ka qenë pjesë e stafit mjekësor të Hoxhës, hedh dritë mbi këtë pyetje që për dekada ka nxitur debate. Sipas Milliez, vetë Hoxha i ka rrëfyer arsyen pse vendosi të mbyllte kufijtë.
Rrëfimi i Enver Hoxhës sipas Dr. Paul Milliez:
“Doktor, unë do t’i mbaj kufijtë të mbyllur edhe për disa vjet, sepse ky vend duhet ndërtuar dhe ky popull duhet ndërgjegjësuar.
Nëse do të hapja kufijtë, shumica dërrmuese e shqiptarëve do të emigronin – siç kanë bërë ndër shekuj.
Shqiptari është i aftë të japë maksimumin në tokë të huaj, ndërsa për vendin e vet kontribuon në kafene e restorante, duke pirë raki rrushi dhe dellenjë.”
Një filozofi e mbylljes dhe frikës nga emigrimi masiv
Kjo deklaratë e pretenduar e Hoxhës tregon se motivi i tij kryesor nuk ishte vetëm kontrolli ideologjik, por edhe frika nga boshatisja e vendit. Ai besonte se hapja e kufijve do të shkaktonte një ikje masive të shqiptarëve, të cilët sipas tij, nuk do të qëndronin për të ndërtuar vendin e tyre.
Kjo filozofi e mbylljes dhe vetëizolimit, për dekada të tëra, ndaloi çdo kontakt me botën e jashtme, përfshirë lëvizjet jashtë vendit, median e huaj, librat, filmat, muzikën, dhe ndikimet kulturore të çdo lloji.
Pasojat e izolimit
Pasojat e kësaj politike të mbylljes ishin të thella:
Shqipëria u shndërrua në një nga vendet më të varfra dhe më të izoluara të Europës.
Liria e fjalës, udhëtimit dhe mendimit u shtypën plotësisht.
Shumë familje mbetën të ndara për dekada.
Propaganda zëvendësoi informacionin dhe realitetin.
Vetëm pas rrëzimit të komunizmit në vitet ’90, shqiptarët përjetuan për herë të parë lirinë për të udhëtuar, për të folur lirshëm dhe për t’u lidhur me botën përreth.