Deputeti demokrat Gent Strazimiri ka reaguar me tone të forta pas ndarjes nga jeta të ish-kryeministrit Fatos Nano, duke shprehur një qëndrim të ashpër dhe të ngarkuar me kritika ndaj figurës së tij politike.
Në një reagim publik, Strazimiri shkruan se edhe pse Nano kishte potencialin për të reformuar Partinë e Punës pas rënies së komunizmit, ai zgjodhi rrugën e kompromisit dhe e la Shqipërinë peng të së shkuarës komuniste.
“Kam bindjen se Fatos Nano, kur pranoi të drejtonte Partinë e Punës në vitin 1991, mendonte seriozisht se mund ta reformonte për ta shndërruar në një forcë të majtë evropiane.
I kishte të gjitha cilësitë për ta bërë – ishte qytetar, intelektual, i lexuar dhe i qartë për dëmet që Partia e Punës i kishte shkaktuar vendit,” – shkruan Strazimiri.
Por sipas tij, Nano nuk pati kurajon politike për të bërë ndryshimin e vërtetë në momentin historik kur Shqipëria kishte nevojë për reformim.
“Mjerisht, nuk pati guximin që në momentin e parë, në qershor të vitit 1991, kur ‘shndërrimin’ e Partisë së Punës e quajti thjesht ‘ndërrim emri’. Ai drejtoi vendin mbi këtë mungesë kurajoje, duke shkaktuar edhe më shumë dëme, i bindur se ky popull nuk e meritonte më shumë,” – vijon Strazimiri në reagimin e tij.
Deputeti thekson se Nano e identifikonte “popullin” me strukturat e vjetra të regjimit komunist dhe jo me qytetarët e zakonshëm.
“Për të, ‘popull’ ishin komunistët, veteranët, shefat e kuadrit dhe oficerët e Sigurimit… sepse tek populli i vërtetë nuk doli kurrë.”
Në përfundim, Strazimiri lëshon një akuzë të rëndë historike, duke thënë se trashëgimia politike e Fatos Nanos vijon të dëmtojë vendin edhe sot.
“Në fund, popullit dhe Shqipërisë i la si mallkim pasardhësin e vet, dhe iku për të jetuar jashtë, i bindur se do ta kërkojnë sërish kur ta njohin se kush është.
Fatos Nano nuk është më! Dëmi që la pas, PO!
Zoti pastë mëshirë për të!”
Reagimi i Strazimirit ka ngjallur reagime të ndryshme në rrjetet sociale, ku një pjesë e komentuesve e kanë cilësuar mesazhin si tejet të ashpër për një moment zie, ndërsa të tjerë e kanë përkrahur si një qëndrim realist ndaj një figure që la gjurmë kontradiktore në tranzicionin shqiptar.