Në një rrëfim të mbushur me emocion dhe dhimbje të thellë, Alkida Llakaj – vajza e aktorit të njohur të humorit Agron Llakaj – ndau për herë të parë në emisionin Top Story përjetimin e familjes së saj që nga momenti i marrjes së lajmit për sëmundjen fatale të nënës, e deri në ditët e sotme, kur vuajtja është ende e freskët.
E ndrojtur për të folur publikisht, Alkida rrëfeu se kishte hezituar të pranonte ftesën për të qenë pjesë e panelit, pasi emocionalisht ndjehej e thyer. “Unë nuk isha e fortë për të folur për babin, sepse ai është i lidhur pazgjidhshmërisht me mamin. Në çdo kujtim, në çdo imazh, në çdo pjesë të jetës sime, ata janë bashkë. Dhe ashtu dua të mbeten – të pandarë, në zemrën time.”
Ajo tha se humbja e nënës ka qenë një traumë e jashtëzakonshme për të gjithë familjen, veçanërisht për babain e saj, Agron Llakaj. Sipas saj, që prej asaj dite, ai nuk ka munguar asnjë ditë për të vizituar vendin ku ajo prehet. “Postimet e babait nuk janë për efekt mediatik. Janë dhimbje e vërtetë. Çdo mëngjes, ai merr një tufë me lule dhe shkon atje. Kur është jashtë Tiranës, më thotë mua: ‘Alkida, shko te mami.’ E bëj gjithmonë, edhe kur nuk ma thotë.”
Alkida zbuloi gjithashtu se tre vitet e fundit kanë qenë një periudhë e errët për ta – një sfidë e përditshme me boshllëkun, kujtimet dhe dhimbjen që nuk largohet. “Është si të jetosh në një humnerë pa fund. E kemi humbur boshtin e shtëpisë sonë. Dhe kjo nuk është klishe. Mamaja ishte drita, ritmi, kujdesi, ngrohtësia… Ishte gjithçka.”
Por ajo që e ka prekur më shumë Alkidën, është dimensioni i thellë njerëzor i të atit, i cili, përtej figurës publike si aktor, ka treguar një përkushtim të rrallë si bashkëshort. “Kam parë tek babai një dashuri që nuk shuhet me ikjen fizike. E kam parë të bjerë në gjunjë pranë varrit të saj, ta përqafojë si të ishte aty, ta thërrasë me zë të ulët, si të ishte vetëm në dhomë me të.”
Në fund të rrëfimit, Alkida falënderoi publikun për mbështetjen e heshtur që kanë treguar, ndërsa theksoi se aktorë si Agron Llakaj janë të rrallë, jo vetëm në skenë, por edhe në jetë, si bashkëshortë dhe prindër.
Një dëshmi prekëse që na kujton se pas figurave publike fshihen zemra të thyera dhe plagë që nuk shërohen lehtë, por edhe dashuri që sfidojnë kohën dhe humbjen.